در نقد فیلم Marriage Story 2019 باید گفت، داستان ازدواج (قصه زناشویی) با ابزاری بسیار دم‌دستی، همچون تعاملات روزمره بین کاراکترها و درعین‌حال پرداخت عمیق، بجا و هنرمندانه آن‌ها به یکی از بزرگ‌ترین معضلات جوامع مدرن می‌پردازد. معضلی که در عین ریشه داشتن در انتظارات و همچنین امکانات (اعم از مادی، معنوی و حتی حقوقی) زندگی امروز و تمهیدات متعدد پیش‌بینی‌شده در عرف و قانون به‌عنوان ابزار به‌ظاهر کمک‌حال بشر، و در عین حال همچون گره‌ای کور محتاج توجهی فراتر از بند و افسارهای قانونی و توصیه‌های زرنگ‌مآبانه وکلا و مشاورین است. امکانی که همان رجوع به ذات و بنیان رابطه و چه‌بسا کاراکتر طرفین است و تعریف و توصیف اینکه این《توجه ویژه به رابطه و کاراکترها》 را فیلم‌ساز جگونه و با چه دقت و ریزبینی در تک تک تار و پود سکانس‌های فیلم داستان ازدواج تنیده (لااقل) در خلال ریویوهای این‌چنینی کاری بس دشوار است! چراکه مخاطب چه به‌عنوان منتقد و چه به‌عنوان تماشاگر با موقعیت‌هایی روبروست که میزان درک و متعاقباً لذت او از آن‌ها به‌طور مستقیم به میزان انتظار او از زندگی مشترک (و رابطه) و درک چالش‌های آن بستگی دارد.
اینجاست که هزار بار توضیح و تفسیر سکانس‌های به‌ظاهر ساده فیلم Marriage Story 2019 ، برای کسی که دغدغه‌ای در حد ارتباطات زناشویی معمول دارد بی‌اثر و در حکم آب در هاون کوبیدن است. پس به‌طور اختصار و صرفاً به‌عنوان کلید ورود به دنیای اثر، توصیه می‌کنم به نریشن کاراکترها در ابتدای فیلم رجوع کنید، نریشن‌هایی در وصف محاسن پارتنرها که خیلی زود با تأکید بر موقعیتی که نوشته‌شده‌اند (دفتر مشاور برای طلاق!) تضادی غریب در مواجه با پیش‌فرض ذهنی ما تداعی می‌کند و این دقیقاً شالوده و عصاره فیلمی است که به این قصد ساخته‌شده تا ضمن تأکید بر تفاهم و عشق به مخاطب خود حرمت جدایی و حفظ فاصله را گوشزد کند و ازاین‌رو است که نریشن ابتدایی کاراکترها در سکانسی قرینه در انتهای فیلم، به بازخوانی نوشته زن توسط مرد ختم می‌شود. جایی که متعاقباً زن با پیشکش کردن بخشی از حق حضانتی که وکیل متظاهرش برای او به ارمغان آورده و درعین‌حال با حفظ استقلالی که برای آن جنگیده ضمن ابراز محبتی مشابه گذشته نسبت به مرد، مسیر جدید زندگی خود را پی می‌گیرد.
از کم و کیف محتوای فیلم گفتیم. اما نقد چنین جواهری ( فیلم Marriage Story 2019 )، بدون تأکید بر نبوغ نویسنده و کارگردان آن غیرممکن است، نوآ بامباک (Noah Baumbach) فیلم‌ساز مستقل آمریکایی که شاید برای عموم مخاطبین سینما کمتر شناخته‌شده باشد. فیلم‌سازی بی‌ادعا که در ادامه مسیر فیلم‌سازی آهسته و پیوسته خود کامل‌ترین و به‌زعم من پرمخاطب‌ترین فیلم کارنامه پربار خود را در شرایطی ساخته است که این بار کمی بیشتر به بازیگران درجه‌یک خود اطمینان کرده است. علی‌الخصوص اسکارلت یوهانسن (در بهترین نقش‌آفرینی کارنامه هنری‌اش) که به نحوی حیرت‌آور از این امکان بهره‌مند بوده تا با بازی در این فیلم در کنار دیگر فیلم تحسین‌شده‌ی امسال، (جوجو رابیت) سال پر باری را سپری کند و بالاخره ختم کلام اینکه داستان ازدواج (قصه زناشویی) مجموعه‌ای است از اتفاقات موجز و فکر شده که با قرار گرفتن در کنار هم شاکله‌ی اثری را تشکیل می‌دهند که به لحاظ اهمیت حضور تک تک وقایع در دل درام، قابل‌مقایسه با لگوهای مورد تاکید در سکانس‌های مختلف فیلم هستند. مجموعه‌ای بی‌نظیر و هوش‌ربا از جزئیات به‌ظاهر بی‌اهمیت، اما به‌واقع تعیین‌کننده.
نظرات کاربران