فیلم تِنِت که در زبان فارسی به انگاشته معنی شده است، آخرین فیلم کارگردان صاحب نام سینمای هالیوود، کریستوفر نولان است. فیلم Tenet 2020 یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های سال گذشته بود. جان دیوید واشنگتن، الیزابت دبیکی، کنت برانا، رابرت پتینسون و آرون تایلر-جانسون ستارگان فیلم هستند. داستان فیلم دربارهٔ دو جاسوس حرفه‌ای است که برای پیش‌گیری از وقوع جنگ جهانی سوم درگیر یک ماجرای پیچیده می‌شوند. در ادامه نقد فیلم تنت Tenet 2020 که با نگاهی طنزپردازانه نوشته شده را می‌خوانیم.
حِسِ گیج‌زدن، روند تکراری فیلم‌های نولان
قبل از پرداختن به خود تِنت، لازم است کریستوفر نولان را بهتر بشناسیم. نولان علاقه شدیدی به مبحث زمان دارد و از همان فیلم جدی اولش یعنی مِمنتو در تلاش است حس گیج‌زدن و به در و دیوار خوردن را به مخاطب منتقل کند. از این رو می‌توان نولان را طلایه‌دار ژانر گرگیجه در هالیوود دانست.
نولان که تا فیلم اینسپشن به خوبی مفاهیم و تخیلات علمی مربوط به زمان را به تصویر کشیده بود، در دانکرک عنان شهرت از کف داد و حس کرد اگر اجابت مزاج کند هم مخاطبان باید قاشق به دست دنبال فیلمش بدوند. نتیجه این شد که ما یک ساعت و چهل دقیقه منتظر بودیم چیزی بیش از چشم‌های تام هاردی، آن هم از پشت عینک خلبانی را ببینیم. یعنی جوری به مبحث زمان چسبید که اصلا داستان کنسل بود و شما داخل ویکیپدیا هم می‌توانستی واو به واو ماجرا را خوانده باشی.
و اما فیلم تنت..!
نقد فیلم تنت: اما تنت. این فیلم به مزخرفی هرچه تمامتر «انگاشته» ترجمه شده است. در واقع برگردان فارسی تنت، انگشت را به مخاطب منتقل می‌کند و خدا رحم کرد که کرونا آمده و سینماها تعطیل است، وگرنه نصف پردیس قلهک در پایان فیلم مشغول کتک‌کاری با نفر پشت سری بودند. در تنت برخلاف دانکرک، ما با داستان مواجهیم. هرچند قصه یک خطی فیلم بسیار ساده به نظر می‌رسد، اما آنقدر در زمان عقب و جلو می‌روند که مخاطب حس می‌کند اول فیلم را ساخته‌اند، بعد یکی از تدوینگرها نشسته و تمام مدت اینتر و تدوینگر دیگر بک اسپیس زده و نتیجه را همین‌طوری برده‌اند برای اکران. بهترین شرح این فیلم را می‌توان در یک دیالوگ از رابرت پتینسون درک کرد که بچه خوشگل تا پریروز نقش پاف نوجوان و خون‌آشام بازی می‌کرد، الان برای من مسافر تخصصی زمان شده!
پتینسون در صحنه‌ای از اواخر فیلم به پسرِ آقا دنزل واشنگتن تاکید می‌کند: «حالا من برمی‌گردم به گذشته که گندی که قراره تو آینده بزنی رو جبران کنم، چون قراره پونزده سال دیگه بهم حقوق بدی و بیمه هم رد کنی.» یا یک چیزی توی همین مایه‌ها! اینجاست که مخاطب با حجم قابل توجهی از گرگیجه مواجه می‌شود و برای متوجه شدن قضیه، دوباره سی ثانیه به عقب برمی‌گردد. در حالی که این تازه سر شوخی است و اولین سی ثانیه را که برگردی، سی ثانیه‌های بعدی هم پشتش می‌آید و در نهایت چشم باز می‌کنی می‌بینی هشت ساعت و چهل دقیقه است پای فیلمی و هنوز نصف قضیه را هم نگرفته‌ای. (مشابه این اتفاق را در سریال کرگدن شاهد بودیم که آنقدر فلش‌بک و فلش فوروارد داشت که آخرش نفهمیدیم کرگدن، مصطفی زمانی بود یا هدی زین العابدین!)
درباره انتخاب بازیگران هم الیزابت دبیکی در نقش همسر یک جنایتکار روس‌تبار، به خوبی انتخاب شده، منتها در صورتی که چیزی را بالای کابینت جا گذاشته باشیم و دستمان بهش نرسد! بعد همین بانوی یک متر و نود سانتی می‌آید به پروتاگونیست صدوهفتادوپنج سانتی دل می‌بندد که نشان می‌دهد عشق ربطی به قد و هیکل ندارد، بلکه فقط لازم است شوهر داشته باشی که یک گره عاطفی به داستان اضافه شود. اگر شوهرت یک روس عرق‌خور چاله‌میدانی و خلافکار بود هم که فبها.
کلام آخر در نقد فیلم تنت Tenet 2020
در مجموع تنها نتیجه‌ای که از فیلم تنت می‌توان گرفت این است که احتمالا نولان در فیلم بعدی‌اش چنان مفهوم زمان را بپیچاند که برای سینماهای محل اکران، به جای صندلی توالت فرنگی سفارش بدهند؛ زیرا اکثر تماشاچیان با اسهال خونی سالن را ترک خواهند کرد.
نظرات کاربران